14 februari 2020
Een van onze trouwste klanten, Ed Teunissen, is al minstens 10 keer met ons op reis geweest, telkens naar zijn geliefde Indonesië. Ed is een gepensioneerd leraar, heeft de tijd en reist op zijn gemak. Wij boeken elke keer alle overnachtingsplekken voor hem, maar zijn vervoer doet hij zelf, maar dan ook echt zelf! Tot voor kort fietste hij weken achtereen met bagage en al door Bali, Java en Lombok of andere Indonesische eilanden. Dat fietsen deed hij met veel plezier, maar de jaren beginnen ook voor Ed langzaamaan te tellen en bijna elke dag tussen de 60 en 100 kilometer fietsend door de tropen, berg op berg af, ook op het heetst van de dag en tijdens tropische buien werd zelfs hem op een gegeven moment iets te veel van het goede.
Dus sinds 2 jaar heeft hij zijn racefiets ingeruild voor een scooter! Met deze scooter ging hij ook dit jaar weer op avontuur door onbekende plekken in het oosten van Java, op Bali en op Lombok. Zijn vertrek- en uiteindelijke eindpunt is altijd zijn favoriete hotel in Lovina, het Adirama hotel, zijn thuishaven in Indonesië.
Op dinsdag 19 november vorig jaar is hij vanuit Nederland naar Bali vertrokken. Terwijl wij deze blog schrijven, is Ed nog altijd op reis. Medio maart zal hij weer huiswaarts keren. Ondertussen bericht Ed ons om de twee weken hoe het met hem gaat en wat hij zoal beleeft. De vele meegestuurde foto’s maken zijn reisverhaal compleet.
Het valt ons op dat Ed geniet van de kleine dingen die hij onderweg meemaakt. Zijn conversaties met de gewone man op straat, de vele onbekende tempeltjes die geen enkele toerist bezoekt, omdat ze te klein zijn of vervallen of op een onmogelijke plek verborgen. Hieronder vind je een paar bloemlezingen van Ed uit zijn nieuwsbrieven die we graag met je willen delen.
Met veel plezier samen komen mijn chauffeur en ik na vier uur rijden vanaf de luchthaven Den Pasar aan in hotel Adirama in Lovina, al jaren mijn thuisbasis in Indonesië.
Een hartelijke ontvangst en een verrassing voor mij, ik krijg een upgrade: suite 1. ’s Avonds aan tafel natuurlijk bijpraten met Anik en Karin. De volgende dag komt Jamal, hij is de jongen van wie ik de scooter heb gehuurd. Op de parkeerplaats geeft hij uitleg over de bediening en controleren we de papieren die erbij horen. Ja, nu klopt alles, niet zoals vorig jaar toen de verzekering was verlopen. Dan een paar keer met de scooter op pad, toch weer even wennen in het drukke verkeer.
Maandag 25 november samen met Jamal naar het politiebureau waar voor mij een speciaal formulier wordt gemaakt met mijn gegevens, het nummer en de kenmerken van de scooter, het adres van mijn thuisbasis Adirama en dat ik toestemming heb om straks met de scooter over Java te rijden. Anik staat garant voor mij, via haar heb ik een speciaal Sociaal-Cultureel visum kunnen aanvragen. Zij staat erop dat ik mij de plaatselijke politie laat registreren en dat er een zogenaamde reisbrief voor mij wordt gemaakt. Bij onvoorziene omstandigheden op Java kan ik die brief laten zien dat ik geregistreerd sta bij de politie op Bali.
“Oh ja Sir, u was hier vorige jaar ook, we gaan meteen aan de slag”. Zo, dat gaat vlot, ondertussen moet ik wel een ‘donatie’ geven voor de werkzaamheden. Het duurt, en duurt, Jamal moet bij de Commissaris van het politiebureau komen. Afwachten maar.
Daar komen ze aan, maar wat blijkt: de Commissaris vindt zo’n brief helemaal niet nodig, mijn papieren zijn allemaal in orde. En die reisbrief waar zijn handtekening onder staat, dat vindt hij niet zo’n best idee. Dus na anderhalf uur gaan we weer, zonder brief en weg is mijn donatie. Bij thuiskomst in het hotel vertel ik het verhaal aan Anik. Die gaat bellen naar de Commissaris, waarom wel de donatie en geen brief, kan de donatie toch retour!
Later op de dag komt toch de reisbrief. Liever dat dan de donatie teruggeven denk ik. Tja.
De route gaat langs de noordkust van Bali naar het westen toe. Links de wijngaarden, van de druiven maken ze de ‘Hatten’ wijn, en rechts de Balizee.
En ja hoor, overal hoor je weer, “hello mister”, “waar gaat u heen” en “waar komt u vandaan”. Ik kan niet overal stoppen om handen te schudden en antwoord te geven, want anders kom ik nooit op mijn volgende bestemming.
Daar is Gilimanuk, de havenplaats waar vandaan de veerboten naar Java vertrekken. Vorig jaar moest ik hier een flinke donatie geven om de overtocht te maken. Toen waren de scooter papieren niet in orde, nu is alles voor elkaar, het moet goed gaan. ” Sir, uw internationale rijbewijs, paspoort en scooter papieren”. Ik heb ze bij de hand, netjes geplastificeerd. ” Nee Sir, we willen de originelen zien, zet u de scooter maar even aan de kant “. Nou ja, daar ga ik dan, de locals mogen zo door de veerboot op en ik moet de originelen vissen helemaal onderaan de scootertassen. Nauwkeurig worden de documenten bekeken, tja, alles is in orde! Met een norse blik krijg ik alles terug en met een handgebaar wijst hij dat ik verder mag. De oversteek naar de haven Ketapang op Java duurt een uurtje.
Ik kan vlug van boord, want mijn scooter staat helemaal vooraan, snel naar mijn Resort Ketapang Indah, vlakbij. Ulfa is de dame van de receptie, ze komt me een hand geven. “Welkom mr. Eddy, wat fijn dat u er weer bent, ja uw bungalow is gereed hoor”. “Kijk, Ady neemt uw bagage over en loopt met u mee”.
Op zaterdag 14 december ga ik vanuit Batu naar Malang.
Ik ben al vroeg in mijn hotel “Tugu” in het centrum van Malang aan het Tuguplein.
Vroeger heette dit plein het Jan Pieterszoon Coenplein, het stadhuis aan dit plein is in koloniale stijl uit de Nederlandse tijd. Het hotel “Tugu” is ook uit de koloniale tijd, het is net een museum. Prachtige entree en daarachter zalen en een restaurant met een enorme verzameling antiek. Heerlijk om hier weer te zijn, mijn eigen kamer kijkt uit op het Tuguplein. ’s Ochtends een uitgebreid ontbijt aan een gereserveerde tafel.
Malang ligt op 800 m hoogte en de vlaktes rondom zijn bijzonder geschikt voor de teelt van koffie. Malang sprankelt van charme door de Nederlandse architectuur en de nog altijd aanwezige zin voor orde en netheid. Op de Alun Alun staan de Moskee en de Katholieke Kathedraal vreedzaam naast elkaar.
Het is zondag 15 december en elke zondag is er ‘Car Free Day’ op de Boulevard Ijen tot 9.00u ’s ochtends. De Boulevard Ijen is een statige weg met Palmbomen, prachtige villa’s en heel veel verkeer. Maar zondag is het de plek om te wandelen, te fietsen, te joggen en te eten. Ik ga er om 6.00u mijn trimloopje doen (zie foto). Het is dan nog niet zo druk dan een uurtje later als hele families over de boulevard slenteren. Daarna terug voor een duik in het zwembad van hotel Tugu.
Op dinsdag 24 december, naar de Kerstavondmis in de Katholieke Kerk in Banyuwangi. De politie staat voor de kerk klaar om het verkeer te regelen. “De scooter kan u daar parkeren, Sir “. Handje schudden bij entree van de kerk, plaatsje zoeken aan het middenpad. Praatje met een man en vrouw naast me, ze zijn erg nieuwsgierig. De mis begint: Tijdens de processie naar het altaar van de pastoor, de kapelaan en de misdienaars wordt het ” Stille Nacht, Heilige Nacht ” gezongen. Oh, wat is het toch weer bijzonder dat ik hier ben. Na de mis is het handen schudden en elkaar Zalig Kerstfeest wensen. Na de nachtmis door een donkere warme nacht terug naar het hotel.
Op Eerste Kerstdag een uitgebreid ontbijtbuffet, daarna een rustige dag aan het zwembad en bij de bungalow. Op Tweede Kerstdag vertrek ik en ga ik de overtocht weer maken van Java terug naar Bali. De veerboot ligt klaar, geen gedoe bij de controle van de papieren.
Op Oudjaarsavond ben ik weer terug in het Adirama hotel op Bali en al vroeg in het restaurant om het programma met Karin door te nemen, want we gaan er een hele gezellige avond van maken. De stemming zit er al meteen in met Gamelanmuziek, dat hoort erbij hier in de Tropen. De danseressen bewegen zich sierlijk op deze klanken. Het buffet is geopend, even een van de koks bedanken voor de heerlijke gerechten.
Hoe verloopt zo’n Oudejaarsavond dan verder? Om middernacht hoedjes op, toeters, vuurwerk op het strand, elkaar Gelukkig Nieuwjaar toewensen. Het is dan 2020, ik ben nog 2 ½ maand in Indonesië. Bij het Immigratiekantoor laat ik mijn visum verlengen.
Op maandag 6 januari vertrek ik uit Adirama en over twee maanden ben ik hier weer.
De route naar Oost-Bali die ik ga doen, voor de oversteek naar Lombok, heb ik al meerdere keren gereden, het wordt een rit met veel herkenningen. Na Singaraja wordt het een stuk rustiger op de weg langs de Noordkust van Bali. Mijn eerste stop is bij de Pura Beji.
Deze Tempel is in het “Majapahit-tijdperk gebouwd en bestaat uit wit zandsteen. Deze Tempel is gewijd aan de Godin Dewi Sri, de Godin van de vruchtbaarheid.
Er wordt gebeden en geofferd voor een goede oogst van de rijst (natte landbouw).
Via de dessa Sangsit weer verder, dan even stoppen bij de Pura Meduwe Karang. Deze tempel is gewijd aan de God van de grond.
De Tempel zorgt voor de bescherming van de gewassen bij de droge landbouw, zoals koffie, thee en cacao, bij de ingang staan rijen Ramayana beelden (zie foto). In de Tempel is een stenen reliëf te zien van een man op een fiets met bloemen in de wielen.
Onderweg van Sambirenteng richting Amed ook even stoppen bij een van de garnalenkwekerijen. De beheerder komt meteen naar me toe: “Loopt u maar met me mee Sir, ik laat u alles zien “. Over smalle bamboe latten wiebel ik naar de molens die lucht in het water slaan (zie foto). Ga naar de voederplekken en de bassins waar de kweekgarnaaltjes zijn.
“Sir, u komt uit Holland, het voer voor de garnalen komt ook uit Holland, wacht ik zoek het even voor u op”. “Het voer komt van de firma” De Heus” uit Ede, de garnalen worden hier in 4 maanden gekweekt tot ze zo dik zijn als een grote teen, en dan worden ze getransporteerd naar Amerika”. Erg leuk en interessant om dit van zo nabij mee te maken. “Terima Kasih, bedankt voor de rondleiding en de informatie, ik ga er weer vandoor, Sampai Jumpa”.
In Amed logeer ik in Resort ‘Kembali Beach Bungalows’, hier kom ik ook al een aantal jaren. De Nederlandse eigenaar “Mathijs ” heet me van harte welkom, ja de bungalow is gereed. Een paar rustige dagen hier in het vissersdorpje Amed. Snorkelen voor de kust, jammer van die kiezels, doet pijn aan mijn voeten als ik de zee in ga. Genoeg warungs om wat te gaan eten, overal ben je van harte welkom.
Op zondag 19 januari maak ik de overtocht van Bali naar Lombok en logeer er een tijdje bij vrienden in hun villa. Na een paar heerlijke gastvrije dagen ga ik weer op stap, scooter weer opgepakt, “doe je voorzichtig aan Ed” (zie foto).
Op weg naar Senggigi, niet ver weg, mooie route langs de baaien aan de Westkust, richting het Noorden (zie foto). En daar is mijn Holiday Resort, vorig jaar is het na de aardbeving een aantal maanden gesloten geweest omdat er veel schade was aan de gebouwen.
Nu is alles weer hersteld en gerepareerd, het zwembad is ook weer in gebruik (zie foto).
En liggend op je ligbed genieten van de zonsondergangen met een geroosterde maiskolf en kokosmelk een mooi uitzicht naar de lucht tussen de palmbomen door (zie foto).
Het is zondag 9 februari, ik ben in het Resort ‘Cocotinos’. Hier gisteren in de loop van de middag aangekomen, na een mooie tocht met heuvels op en heuvels af, veel bochten en steile stukken waar de scooter zelfs moeite mee heeft.
Na het ontbijt rustig mijn mail kunnen versturen, ga zo de zee in.
Ik ben drie dagen in ‘Cocotinos’ en ga hierna naar het eilandje Gili ‘Asahan’, daar blijf ik een hele week. Daar is waarschijnlijk geen Wifi, geen internetverbinding, dus misschien kan ik volgende week zondag geen mail versturen.
Sampai Jumpa.
Ed
Wilt u ook een bijzondere reis net als Ed maken? Neem gerust contact met ons op voor de mogelijkheden!
